terça-feira, 30 de março de 2010

Chámana Puta


porque vende o seu corpo ao por menor
os seus ollos están cravados de medo
nas órbitas craniais
cada vez que ve o seu chulo
e vén do Leste ou dos Balcáns
que máis ten de onde
enganada por un horizonte verde
un día mellor na súa vida
E chámaa Puta
o seu proxeneta sorrí cos dentes
brancos e longos, amasando cartos
e premendo a tecla feble que domina
E chámaa Puta
o seu cliente tamén sorrí
diante dunha muller submisa
que xa o perdeu todo,e goza
goza o prostituidor sen conciencia
chámana Puta e soamente é unha vítima
de todos eses cabróns...
xa non ten nome,é carne fresca
e chámana...PUTA
rosanegra

rosanegra

A palabra xurdiu da dislalia

A palabra xurdiu da dislalia
....................................Seino
O silencio deixou de ser
Botouse á rúa e ficou afastado do monótono
................................................ritmo da fregona
.........................................................Tiña que ser
Renacer é rachar os nimios diálogos dos contos
......................................................cos que nacemos
Arrincar inicuos veos ,subxacentes, asoballadores…
Mais, temos nas mans a capacidade de seguir

Sinto que xa non son a imaxe autómata
que merca nun hipermercado
Nin existe un imán que me encadee de por vida a unha tixola
O lúgubre cuarto de antonte iluminouse de súpeto
Abriuse a porta e o tempo sorriume
coma un solícito amante
O meu corpo é un dolmen que emerxe
Son a vítima liberada do lóculo
Aparezo no sketch
.........................Ipso facto
e observo que hai un principio
que toma forma a través de min, dende min…
en min

Cruz Martínez
Este poema acadou o segundo premio no III Certame de poesía " Mulleres do noso tempo" Marzo 2010 Concello de Cee.

Cruz Martínez

soño


unha noite é un fracaso
na procura do mal que esta por vir
escandalizando a estancia
por o ir e vir das bestas.

unha noite é un dia enteiro a escuras
espido ante un mesmo
unha coitelada de perfil no peito´

un soño no que das ramas das arbores
saen versos da súa medula
envoltos en papeis de cores
nun bosque cheo de pasadizos secretos.

un banquete para os mortos
unha gloria de baleiro
un anxo ataviado con cananas
e tocando unha trompeta.

sombras que bailan enigmas
entre os dedos das mans
cargadas de literatura.

azoutándome eu dos meus propios golpes
fendidos os ollos por un fío de luz
un animal en loito tendido na herba.

unha canción que non se pode
cantar por medo
que non ten musica nin letra
que cada vez que se entoa
erguese a brétema e a leva.

un labirinto acariñando
unha esperanza que non existe
que vai abrindo a pel
para meterse o mar dentro dela.

enriba dunha ponte
empuxan tres homes un carro
tirado por vacas pintadas de cal branco
para logo deixalas caer
sobre a miña cabeza
non hai quen sexa capaz de cerralos ollos
e a boca para expresar tanto espanto.

o dia esperta dentro dun tarro
onde medra un xasmín
e no seu vidro vese o meu corpo espido
e dende el apuntando a miña verga.

desexando ser vencida entre os doces pliegues
da pel húmida da amasia.

unha noite é un soño
que non ten musica nin letra
que cada vez que se entoa
erguese a brétema e o leva.

Enrique Leirachá.

Enrique Leirachá

2010 - Centenario Miguel Hernández


Como escribe Leopoldo de Luís, en pouco máis dunha década, Miguel viviu unha aventura lírica de gran riqueza e de sorprendente evolución. Abraiado polo xogo barroco de Góngora e dos gongoristas do seu tempo -Alberti, Diego...-, escribiu o cadro multicolor de 'Perito en lunas'. Sorprendido pola beleza bucólica de Garcilaso, polo seu "dolorido sentir", e por "las furias y penas" de Quevedo, escribiu 'El rayo que no cesa'. Pillado pola simboloxía ascética e conceptual de Calderón, escribiu 'Quién te ha visto y quién te ve'.
Collido polo trebón do surrealismo e a súa liberdade asociativa, escribiu poemas como 'Mi sangre es un camino', 'Sino sangriento', as odas a Neruda e Aleixandre e algúns outros poemas. Cegado polo heroísmo popular, escribiu 'Viento del pueblo'. E xa non abraiado, pero amargamente sorprendido pola dor e pola miseria dos comportamentos humanos, escribiu 'El hombre acecha' e 'Cancionero y romancero de ausencias'. A presenza de Miguel Hernández no panorama da poesía española é importante, tanto polo seu propio valor como polas súas relacións da época. Aparece nun momento brillante: cando a famosa Xeración do 27 está amosando a súa obra máis representativa.
Participa tamén da Xeración do 36, da súa corrente social inspirada nos movementos obreiros e reivindicativos, liña na que Miguel se encontra particularmente atraído en canto que leva dentro un innato sentido da xustiza e un vehemente amor ao pobo. A guerra civil, que irrompe aquel verán do 36 trastornando toda a sociedade española, situará a Miguel no centro dun importante movemento de poesía comprometida coa situación. Entusiasta e vitalista por natureza, non podía Miguel librala súa poesía das amargas circunstancias inducidas contra del e contra os seus.
Vítima ao longo do seu vivir de tantas inxustizas, convertese no máis grave cantor destas tres terribles ausencias que son a guerra, o cárcere e a morte. Xoia da poesía do amor ferido tanto como da poesía do aferrollamento, a súa derradeira produción convérteo nun dos máis altos poetas españois de tódolos tempos.

Por outra parte, a obra hernandiana destes últimos anos abriu camiños para a poesía da posguerra. Intensa produción hernandiana a de 1938 a 1940, boa parte escrita dende o cárcere, que se proxecta ata os xoves saídos da contenda, sen dubida desorientados e confusos, sen mestres e algúns ata case sen voz.
Extraído e traducido de : www.miguelhernandezvirtual.com

Son cada vez máis grandes as cadeas,
son cada vez máis grandes as serpes,
máis grande e máis cruel seu poderío,
máis grandes seus aneles envolventes,
máis grande o corazón, máis grande o meu.

Miguel Hernández.